Werd de vorige etappe een barre tocht door de harde wind, tijdens etappe 4 (van Balk naar Oudemirdum) hadden Marleen en Nori het geluk om in de lentezon te wandelen. Zou het door de gelukshangers komen die ze bij Sloten kochten?
Marleen Veenstra loopt samen met haar hondje Nori het Elfstedenpad. Marleen redde Nori zes jaar geleden bij een slager in Thailand door haar te adopteren. Met een eigen stempelkaart en rugzak wandelt het hondje de komende maanden door Friesland.
'Wat een verschil met twee weken geleden! Toen liepen we in de volle wind, vandaag wandelden we heerlijk in de zon met een strakblauwe lucht. We zijn met de auto naar Balk gereden om daar te starten waar we twee weken geleden gestopt zijn. En nu niet met zijn drieën, maar met zijn vieren. Een vriendin is bij ons aangesloten vandaag. Gezellig! In Balk zijn we langs de Luts naar ‘ons’ startpunt gelopen. Al snel liepen we Balk uit langs het oude Raadhuis, op weg naar Sloten. De zon scheen recht in ons gezicht en de sjaal en handschoenen konden vandaag in de rugzak blijven. Heerlijk!
Over een route met mooie vergezichten en met zicht op het Slotermeer liepen we via Wijckel naar Sloten. We zagen hoe de knotwilgen die we passeerden onder handen werden genomen. Het weer was hier ook perfect voor. Vlak voor Wijckel leidde het pad door het Wikelersbosk ons naar een terrein waar bij vorst een schaatsbaan wordt aangelegd. De koek- en zopietent in de hoek stond er nu verlaten bij. Wat moet dit een heerlijke plek zijn in een strenge winter met ijs, schaatsen midden in het bos! Door Wijckel ging de tocht verder naar Sloten, de kleinste stad van de Friese elf steden. Vlak voordat we Sloten binnenliepen, zagen we een beeld van een olifant in een voortuin staan. Hier moesten we natuurlijk een foto van maken. Net toen we dit wilden doen, kwam de bewoonster naar buiten. Ze verkocht gelukshangers voor de Nierstichting in haar voortuin. De fleurige hangers maakte ze zelf van frisdrank- en bierblikjes, met een gelukspoppetje er onderaan. We hebben er drie gekocht en kregen een rondleiding door haar achtertuin, waar nog meer mooie beelden van speksteen stonden. Deze haalden het niet bij de olifant.
De wandeling ging verder richting het centrum van Sloten. We letten niet meer op de roodgele stickers van het Elfstedenpad, waardoor we een afslag misten. Kletsend liepen we rechtdoor naar de fontein ‘Kievit’, langs de gracht Het Diep naar het VVV-kantoor en een gezellig restaurant waar al mensen op het terras zaten. Nadat we onze stempel haalden, pakten we de route weer op langs Het Diep om bij korenmolen De Kaai uit te komen. Ook daar misten we al kletsend een roodgele sticker en liepen we het leuke centrumpje van Sloten weer in.
Er ging nog steeds geen lampje branden, want zo’n stadswandeling hebben we ook in het centrum van IJlst gemaakt. Totdat we bij een kanon een mede-wandelaar troffen. Hij vertelde ons dat we verkeerd liepen en dat we echt weer terug het centrum in moesten om bij de molen via de jachthaven Sloten te verlaten. We besloten hem te volgen en zo liep hij met drie vrouwen en een hond achter zich aan door Sloten. Uiteindelijk liepen we Sloten uit via de juiste route. Dertig minuten later dan de bedoeling was, maar wat maakt het uit met dit prachtige weer. Een mooi stuk door de Wijckelerpolder met zich op de rivier De Ie volgde. Nog steeds liepen we in de volle zon. In Wijckel pauzeerden we. Wij met broodjes, Nori met haar vleesmaaltijd.
Over modderige slingerpaadjes, door het Starnumbosk, langs landgoed Kippenburg en door het Roekebosch wandelden we naar Oudemirdum. De vogels waren druk in de weer. We kwamen heel wat plassen met water tegen die Nori af en toe gebruikte om af te koelen.
Ze wandelde er dwars doorheen of bleef soms even staan om pootje te baden. We passeerden weilanden vol met schapen en Nederlandse Landgeiten (die werden in de jaren vijftig met uitsterven bedreigd en zijn door betrokken fokkers hiervoor behoed), en een ruiter te paard galoppeerde ons voorbij. Gelukkig zit Nori altijd aan de lijn anders was ze er zeker achteraan gerend!
De officiële etappe 4 stopte midden in het bos op een verharde weg, De Skouleane. Voor ons niet praktisch, dus zijn we doorgelopen naar Oudemirdum. Met de bus zijn we terug naar Balk gereisd. Opnieuw een prachtige wandeldag in the pocket! De volgende etappe gaat van Oudemirdum naar Stavoren, hopelijk op net zo’n mooie zonnige dag als deze!'