Ode aan het Noordzeestrand

De zee - in ebbend tij

speelt onrustig nog

met golven van

de storm van gisteren

verwaaide slierten schuim

graaien vergeefs een deel

van het breder wordend strand

terug in zee,

ze blijven, hoewel verstild

tot duizend belletjes

vereenzaamd achter

op het zand

het strijklicht

van de verlate zon

speelt mee en breekt

zichzelf uiteen in elke bel

duizend regenbogen

vieren in multicolor

hun eigen zwijgend feest

op het vrijwel lege strand

 

Kees van Vessem