Wandel- en reisfanaat Susan van Weperen (25) uit Wageningen besloot na het voltooien van haar studie dat het tijd was voor een groot avontuur: de Pacific Crest Trail. In 4,5 maand tijd wandelde ze van Mexico naar Canada. “Dit avontuur was de mooiste, zwaarste en leukste tijd van mijn leven.” De spannendste momenten in de sneeuw deelt ze in dit verslag.
Tekst & foto’s: Susan van Weperen
Daar sta je dan met je goede bedoelingen, op een van de hoogste bergtoppen van de Pacific Crest Trail. Overal waar ik kijk zie ik sneeuw, inclusief onder mijn voeten. Wandelen om geld in te zamelen voor bomen, denk ik bij mezelf. Maar ondertussen alleen achter gelaten worden in letterlijk ‘the middle of nowhere.’ Een vriend die ik een paar dagen geleden ontmoet heb en met wie ik samen wandelde, heeft me gewoon alleen achtergelaten. “Jij kan dit niet” zegt hij als we bij het laatste stukje trail zijn dat bedekt is onder een laag ijs. “We zijn toch een team?”, antwoord ik. Hij is al aan de overkant. “Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor jou” schreeuwt hij vanaf daar. Stomverbaasd blijf ik staan terwijl mijn ‘vriend’ verdwijnt over de top.
Ik wil niet alleen over deze pas heen, dat is duidelijk te gevaarlijk. De enige optie nu is om 65 kilometer terug te wandelen. Alleen, in de sneeuw, met bijna geen eten. Beduusd sta ik op de berg. Ik kijk omhoog naar de grijze wolken. Ik moet hier snel weg, denk ik. Onmiddellijk ga ik zitten op de grond, met mijn billen in de koude sneeuw en glijd naar beneden. Tijdens het glijden kom ik vast te zitten met mijn been in de sneeuw. Ik zit zo vast dat ik mijn ijshouweel moet gebruiken en terwijl de lucht alleen maar donkerder word, begin ik als een malle al het ijs rondom mijn been weg te hakken. Levend van deze berg af geraken is alles waar ik aan kan denken. In mijn haast raak ik mijn been met de ijshouweel en witte sneeuw wordt een beetje rood. Ondanks het bloed ben ik eindelijk losgekomen en ik glijd naar beneden. In mijn rechterhand de ijshouweel die ik om de zoveel meter in de besneeuwde berg steek om maar niet te snel te glijden. Ik schaaf mijn linkerhand open op het laatste stuk, maar ik ben beneden.
Ergens weet ik dat alles goed komt
Ik heb zoveel trek, mijn hele gezicht is verveld van de zon, en ik heb bloed op mijn vingers en been maar ik blijf kalm. Ergens weet ik dat alles goed komt. Ik kan dit. Desnoods wandel ik de hele middag en avond want ik heb bijna geen eten meer. Als ik het niet red dan moet ik op de SOS-knop drukken van mjjn GPS, denk ik bij mijzelf. De laatste noodoplossing.
Ik begin mijn trektocht. Gedachtes heb ik niet, zo verbaasd ben ik van de hele situatie. Ondanks alles probeer ik te genieten van het prachtige besneeuwde landschap als ik opeens in de verte een andere wandelaar zie. Dat kan niet denk ik bij mijzelf. De laatste drie dagen hebben we niemand gezien hier. Maar toch is het waar.
Als ik dichterbij kom, begroet een jongen met een grote zonnebril mij. “Hello, I am Dario”, zegt hij. Achter hem aan komt een meisje met sneeuwschoenen. “Wat ben ik blij jullie te zien” zeg ik, en vertel wat mij is overkomen. “Onacceptabel gedrag,” zegt het Franse meisje genaamd Marion “Ik ben blij dat je nu bij ons bent.” We besluiten een stukje verder te lopen en te kamperen. “Morgen gaan we met z’n drieën over de top”, zegt Marion. Nadat we onze tenten hebben opgezet, zitten we gezamenlijk rond het vuur. Marion heeft aardappelpuree met tonijn gemaakt voor ons allemaal. Heerlijk! Ik gooi het goedje naar binnen en duik mijn tent in.
De volgende ochtend staan we vroeg op. Met onze hoofdlampjes aan pakken we onze tenten op en beginnen met wandelen. Bij de pas aangekomen zien we nieuwe sneeuw. Dit betekent dat we zelf nieuwe voetstappen moeten maken zodat we veilig de besneeuwde bergpas over kunnen. We zijn de hele ochtend bezig met het maken van de stappen. Met de neuzen van onze schoenen schoppen we in de sneeuw om de stappen te maken, beurtelings voorop. Op 4000 meter hoogte is dit een grote opgave en vermoeid komen we bij de laatste 40 meter. “Dus hier was je gister?” vraagt Dario. “Ja”, antwoord ik, terwijl ik omhoog naar de pas kijk. Dario gaat voorop en maakt de laatste voetstappen zodat we veilig de top bereiken.
We did it!
“We did it!”, zeggen we tegen elkaar. We omhelzen elkaar en besluiten onze lunchpauze hier te nemen om gezamenlijk van het uitzicht te genieten. Wat een avontuur, denk ik bij mezelf!
De Pacific Crest Trail (afgekort PCT) is een langeafstandswandeling van 4265 kilometer die loopt van de grens met Mexico naar de grens met Canada in het westen van Noord-Amerika. De PCT doorkruist de mooiste plekken in de nationale parken aan de westkust, uiteenlopend van de woestijn in Californië tot hoge besneeuwde pieken in de Sierra Nevada en de mooiste meren en naaldboombossen in Oregon en Washington.
Liefhebbers van thru-hiking gaan te voet over een lange afstand door verschillende regio’s of zelfs ...
Wandelen is in de bergen over het algemeen zwaarder dan in vlak terrein. Met deze tips van Wandel.nl...
Hike-expert Rick Mulder kan het iedere wandelaar aanraden: ga een keer op meerdaagse trektocht. Of j...
Rick Mulder heeft zijn hart verloren aan het hiken in Engeland. Wat zijn nou de mooiste langeafstand...
De Dutch Mountain Trail kan concurreren met een serieuze bergwandeltocht in het buitenland. Je krijg...
Mirelle Geervliet en Mariska Vos maakten van een spontaan idee werkelijkheid en wandelen de komende ...