Wandelwoorden, deel 9: verzompigen

Ik liep een heerlijke ochtend. Er waren wat wolkjes aan de lucht, maar niets van zulk een aard dat ik mij genoodzaakt zag het weer te checken. Een risicovolle omissie in dit land, maar ik zal deze fout blijven maken.

Bij een Vlaams-ogend huis sloeg ik rechtsaf, richting een bos. Achter dat huis was een grote, hoog omhekte tuin, met daarin tien-tal-len herders en herderpups. Ik ben geen grote hondenfan. Ik houd niet van harde geluiden en van sterke geuren. Toch fantaseer ik zo nu en dan over een teckel, waarmee ik lange wandelingen ga maken en die bij me komt liggen na een lange dag. Als ze stinkt was ik haar, en ze blaft nooit.

Ik sla een nauw pad in, langs een weiland. Er lopen hier niet vaak mensen, althans, dat moet wel want allerlei struiken groeien over het pad. Ze zijn zwaar van alle net gevallen regen. Ik baan me er een pad doorheen. Ik voel hoe de regen mijn schoenen doordrenkt.

Ik stap een modderige plas in, die veel dieper blijkt dan ik dacht. Nu heb ik, naast natte, ook nog zompige sokken. En dat kan niet, want vannacht ga ik weer kamperen, en dat betekent dat ik mijzelf noch mijn schoenen kan schoonmaken noch opdrogen vannacht.

Op een baal stro in een openstaande schuur maak ik een blikje tonijn met bonen soldaat. Zelfs aan mijn sokken kleeft modder. Deze regen stopt nóóit meer, zie ik op een regen-app. De dag heeft nog vele wandelbare uren in zich, maar deze zompige Hollander beroept zich weer op haar retourneringsrecht. Als ik net de laatste bonen uit de hoekjes van het blikje schraap, hoor ik gesnuffel aan de deur van de schuur. Het zijn vier aangelijnde herders, aangelijnd door een goed ingepakte, melancholisch kijkende vrouw. Via een andere route zijn ze naar deze schuur gelopen. Ze staan mij nu even te bekijken. Zonder blaffen.