Op een mooie herfstmiddag wandelt David samen met 33 andere wandelaars de traditionele lange afstand wandeltocht van Amsterdam naar Tilburg. Een tocht van 125 kilometer. In dit blog vertelt hij meer over de wandeling.
Tekst en foto's door David Gerrits
LDW11 Amsterdam - Tilburg (16 en 17 oktober 2021)
Op een mooie herfstmiddag starten we met 33 enthousiaste wandelaars in Amsterdam, we lopen vandaag in 125 kilomter naar Tilburg. Ik loop een poos op met Jacqueline van Drongelen. Ze is vorig weekend in Weert Kennedy vriendin geworden in een supertijd: 10 uur 33’09” (Zelf liep ik hem in 11 uur 25’)'. 'Mooi nummer heb je' zeg ik. 'Ja, 13 brengt me vaak geluk' grijnst Jacqueline. 'Maar jij kan er ook wat van met het gekkengetal!' 'Haha, dan komt ‘t vast goed met ons tweeën' grinnik ik. Op mijn heuptas heb ik mijn nummer 11 opgespeld.
Het zonnetje breekt af en toe door als we Amsterdam verlaten. Na ruim 8 km bereiken we een doorlooppost en krijgen we wat te drinken en te snoepen aangereikt. 'Fijn dat jullie weer voor ons klaarstaan, toppers’ bedank ik Monique en Larissa, die achter de verzorgingstafel staan. Een brede glimlach verschijnt op hun gezichten: 'Graag gedaan.’
Kilometer na kilometer verstrijkt, terwijl we rustig doorstappen richting het zuiden. We passeren schilderachtige dorpjes zoals Abcoude en Vinkeveen. Vol bewondering genieten we van de grote groep snelle auto’s. Wel 30 Ferrari‘s, Porsches en Lamborghini proberen ons in te halen. Proberen inderdaad, want we wandelen net op een smalle boerenlandweg. Zelfs als we in ganzenpas lopen, kunnen deze racemonsters ons maar stapvoets inhalen. Alle tijd dus om ons te vergapen aan deze stoere auto’s. ‘Ha, ha, wat een bak’, lacht Martin. Inderdaad, het is een hilarisch gezicht. Een grijze brommobiel, haalt ons stapvoets in met daarachter een snelle grijze Porsche.
We wandelen rustig verder. Komen mooie voorwerpen tegen, zoals een prachtig kanon, dat opgeleukt is met bloemen in een grote voortuin langs de weg. Een plaatje waard. Even na 17.45 uur begint het al wat te schemeren, het is tenslotte al half oktober geweest. ‘Mooi hè?’ zegt Jacqueline. Ik knik instemmend. We worden getrakteerd op een mooie zonsondergang. De organisatie besluit vroeg in de avond om ons lichtgevende hesjes te geven. Een verstandig besluit, want we lopen iets later langs een weg, zonder losliggend fietspad. Veiligheid voor alles, want men rijdt hier stevig door.
‘Banaan, of banaan plus?’, vraagt Monique. ‘Eh, plus?’ aarzel ik. Een flinke dot slagroom bovenop een halve banaan krijg ik aangereikt terwijl we weer meteen doorstappen. 'Jam!'. Na de grote rust bij Kockengen, krijgen we rond 21 uur in Vleuten versterking van de Kennedymars lopers. Die gaan voor de 80 km. Wij hebben er inmiddels 45 km opzitten. ‘Hey Hans, fijn dat je me komt aflossen’ zeg ik lachend tegen hem. Hans grijnst; ’Nee, jongen ’t is geen estafette, je hebt er zelf voor gekozen om 125 km te lopen. Jammer voor jou.’
We lopen rustig verder de nacht in. Het traject Meerkerk - Arkel is stil en donker. Martin had gelijk, het is het donkerste stuk van de route. Alleen volg ik het pad langs het Merwede kanaal. Een paar honderd meter voor en achter me lopen andere wandelaars. Gelukkig komt er wat licht van de overkant van het kanaal van de lantaarnpalen. Het is een heerlijk rustig stuk. Eind van de nacht, tegen de ochtend kom ik met een groepje wandelaars aan in Gorinchem rond 6.00 uur. Fijn, dat er weer een binnenrust is, waar we voldoende brandstof krijgen. De teller staat inmiddels op 85 km. Nog 40 km voor de boeg, een flinke dagtocht dus.
Na een half uurtje rust gaan we met nieuwe energie en moed weer op pad. ‘Zo dames, zet ‘m op!’ moedig ik 3 vrouwen aan, die erbij zijn gekomen in Gorinchem. Ze lachen en één van hen zegt: ‘Nou als jij het niet meer ziet zitten, dan slepen we jou er wel door heen.’ ‘Bedankt, dan gaat het zeker lukken.’ reageer ik terug. Rond half acht begint het te gloren. Fijn om weer daglicht te zien! Ter hoogte van Dussen lopen Wilco, Arjan, Ton en ik langs een akker met rode kool. Een mooi gezicht. Even later arriveren we als groep bij de Bergsche Maas. Wel handig, samen oversteken met de Capelse Veerpont. Lekker om wat meters verder te komen zonder te hoeven lopen!
De laatste km’s gaan niet meer vanzelf. Met een muziekje op de oren, kom ik bij de laatste rustpost voor de finish. Na ruim 20 minuten ga ik met Anita en Rageni verder, voor de laatste km’s. ‘We hebben het gehaald, van harte’, feliciteer ik Rageni bij het sportcentrum te Tilburg. Hartelijk dank aan de organisatie & vrijwilligers van Hart voor Brabant. Toppers! - David Gerrits
