Op zoek naar avontuur. Dat is precies wat Susan van Weperen nastreeft. Na de Pacific Crest Trail viel ze in een leegte, maar krabbelde er weer uit door nieuwe uitdaging te vinden in de Te Araroa, de mooiste en moeilijkste trail van de wereld. Susan neemt ons mee in haar voorbereiding op deze reis.
Tekst en foto's: Susan van Weperen
Terwijl ik de frisse zeewind op mijn wangen voel en de zon voel branden op mijn armen, vraag ik me af hoe lang ik nog te gaan heb. Terwijl ik voor me uitstaar, is het enige wat ik zie zand. Zand en nog eens zand. Geen wonder, denk ik bij mezelf, want de langeafstandswandeling die ik nu maak, Te Araroa, begint namelijk met ‘90 Mile Beach’ – oftewel 150 kilometer strandwandeling.
De Te Araroa is een langeafstandswandeling over de gehele lengte van Nieuw-Zeeland. Het pad is ongeveer 3.000 kilometer lang en doorkruist zowel het Noordereiland als het Zuidereiland. De naam Te Araroa betekent letterlijk ‘de lange weg’ in het Māori.
Vorig jaar wandelde ik de Pacific Crest Trail (PCT), een 4.500 kilometer lange trail door de Verenigde Staten, van de grens met Mexico tot de grens met Canada. Het was een ervaring die veel in mij losmaakte, meer dan ik ooit had kunnen denken. Hele dagen wandelen, soms van 7 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds. Een volledige onderdompeling in de natuur, waarbij ik alle tijd had om na te denken en te reflecteren. Onderweg ontmoette ik veel mensen met wie ik stukken van mijn wandeling samen liep. Stuk voor stuk vriendelijke, interessante mensen die de ervaring nog specialer maakten.
Na de euforie van het voltooien van de PCT was ik verdrietig dat het avontuur voorbij was. In 150 dagen had ik 4.500 kilometer gewandeld: door sneeuw, modder, zon en kou. Het was zwaar, maar het was ook geweldig. Alles tegelijk. Ik had nooit verwacht dat dit pad zo’n diepe invloed op mijn leven zou hebben.
Na de PCT was ik blij dat het voorbij was. Ik wilde niet meer wandelen. Niet één stap. Misschien zelfs nooit meer. Ik was moe, klaar ermee, toe aan iets nieuws. Ik was trots op mijn voltooiing, maar kort na de trail sloeg de depressie toe. Bijna een half jaar buiten zijn verandert je, en gedwongen worden om weer de hele dag binnen te zitten – achter een computer – maakte me leeg van binnen. Het leven voelde nep, niet geleefd, niet echt. Ik was verdrietig. Ik probeerde het te maskeren door ’s avonds te gaan hardlopen, na een werkdag, helemaal uitgeput. Proberend een beetje natuur op te zuigen langs de betonnen wegen. Maar het was niet hetzelfde. En het zou het nooit zijn.
Toen de lente kwam, begon ik me beter te voelen. Ik wist dat ik klaar was voor een nieuw avontuur, en ik wilde weer gaan wandelen. Ik reisde met mijn camperbus door Europa en werkte tegelijkertijd op afstand als schrijver. Ik voelde me gelukkig, meer levend dan ooit. Ik rende door de bergen, mijn sokken dagenlang niet gewassen, noedels kookend op een klein vuurtje. Het was het dichtstbijzijnde echte leven dat ik kon krijgen binnen de maatschappij, en ik was gelukkig.
Hoewel ik deels vergeten was wat de ervaring op de PCT was, bleef het verlangen om terug te keren naar de trail. ’s Nachts keek ik soms video’s van mijn tijd op de PCT, keek naar foto’s en lachte en huilde in mijn eentje over de leuke, gekke en speciale momenten die ik deelde met zoveel verschillende mensen. Ik wist dat de tijd rijp was om opnieuw te gaan. Ik begon te plannen voor mijn nieuwe avontuur: de Te Araroa.
De Te Araroa wordt beschouwd als een van de mooiste, maar ook moeilijkste trails ter wereld. Ik had van vrienden gehoord dat de trail zwaar, maar adembenemend mooi was. En dat was precies wat ik zocht. Ik was verkocht. De Te Araroa was mijn nieuwe partner in crime.
Deze keer was ik beter voorbereid. In tegenstelling tot mijn vorige avontuur wist ik nu precies welk materiaal ik wilde meenemen, welk eten ik zou eten, en welke snelheid ik waarschijnlijk zou willen wandelen. Het maakte de voorbereiding een stuk gemakkelijker. Ik wist ook dat het principe van de trail klopt: alles komt goed, zolang je vertrouwt en loslaat. Het avontuur zal altijd zijn eigen weg vinden. En dat is precies wat ik ging doen.
Toen ik in het vliegtuig stapte, op weg naar Nieuw-Zeeland, voelde ik een mengeling van nervositeit, opwinding en vlinders in mijn buik. Het voelde precies zoals het zou moeten zijn. Ik ben er klaar voor, en kijk ernaar uit jullie mee te nemen op deze reis.
Wil je Susan 'live' volgen tijdens haar avontuur in Nieuw-Zeeland? Volg haar op haar instagramaccount voor updates.
Hike-expert Rick Mulder kan het iedere wandelaar aanraden: ga een keer op meerdaagse trektocht. Of j...
Hike-expert Rick Mulder kan het iedere wandelaar aanraden: ga een keer op meerdaagse trektocht. Of j...
Wil jij de Pacific Crest Trail gaan lopen, net als Susan van Weperen (25) dat deed? Zij liep de lang...
Voor de meeste wandelaars is Australië een redelijk onbekende wandelvakantiebestemming. Maar de trop...
Wandel- en reisfanaat Susan van Weperen (25) uit Wageningen besloot na het voltooien van haar studie...