Schietgebedjes en kaarsjes branden om Nijmegen te halen
Een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Saskia traint momenteel voor de Vierdaagse, maar een blessure na een aanrijding gooit mogelijk roet in het eten. Lees hier haar verhaal.
Saskia van den Brand is fanatiek wandelaar. Ze schrijft graag over haar belevenissen tijdens de vele wandeltochten die ze maakt.
Mijn wandelweekend begon uitstekend. Samen met familie liep ik door de Brabantse polder. We liepen langs prachtige boerderijen waarbij het streekproduct, de asperge, geoogst werd. We genoten van het weidse uitzicht, de prachtig in bloei staande margrieten en van elkaar. Na 35 kilometer en enkele blaren zat onze zelf uitgestippelde wandeling erop. Wat ik niet kon vermoeden, is dat een paar uur later mijn wereld er heel anders uit zou zien.
Spelen met de zwaartekracht is hartstikke leuk, zoals voor kinderen trampoline springen, maar niet als je meters de lucht in vliegt vanwege een fietsongeluk. Dit overkwam mij een paar uur later. Pats. Boem. Daar lag ik midden op straat. Een automobilist besloot om append zijn portier van de auto te openen. Iedereen weet dat rustig fietsen niet in mijn woordenboek voorkomt. En dus werd ik letterlijk gelanceerd en voelde ik vervolgens allemaal pijntjes die ik nog nooit eerder had gevoeld. NIJMEGEN; Het virus zit blijkbaar zo diep dat ik daar als eerste aan dacht. Langzaam krabbelde ik omhoog en bekeek de ravage. Niet alleen ikzelf, maar ook mijn fiets lag helemaal in de kreukels. En dus voelt Blauwe Dinsdag en Cuijk heel ver weg. Intussen krijg ik mailtjes of ik het pluspakket van de KWBN wil bestellen en tips via de Vierdaagse Experience-app om mij zo goed mogelijk klaar te stomen voor de prestatietocht in juli. In mijn dromen word ik op dit moment achtervolgd door feestende studenten en blije gezichten op de Wedren, terwijl ik met mijn been omhoog zit. Een ondraaglijk vooruitzicht.
Het is tijd voor actie. Ik raadpleeg dokter Google. Gelukkig heeft deze dokter zeer zelden gelijk en maakt hij mij alleen maar bang, blijkt als ik naar mijn vertrouwde huisarts ga. ‘Je hebt wel een mooie regenboog knie’ aldus mijn dokter. Rust houden (minimaal twee a drie weken) en in de avond met je been omhoog. ‘Hoe liever je bent voor je knie, hoe beter het zal herstellen’, aldus de wijze woorden van de arts. Mamma Mia! Wandelen is altijd mijn beste medicijn, maar nu kan ik niet anders dan het advies van de specialist opvolgen. En dus stippel ik even geen nieuwe routes uit, maar zijn ice-packs en theedoeken mijn bondgenoot. Met nog iets meer dan drie weken te gaan, is het een race tegen de klok. Langzaam kan ik mijn been weer wat beter strekken en neemt de zwelling van de knie af. Schietgebedjes horen inmiddels bij mijn vaste bedritueel. Ook mijn familie helpt mee en steekt iedere dag een kaarsje op. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik volgende maand de Vierdaagse kan wandelen. Het wordt de dood of de gladiolen.
