De 104de Vierdaagse Nijmegen mag dan in 2020 niet doorgaan, de herinneringen aan dit wandelevenement zijn gelukkig nog volop aanwezig. Op Wandel.nl plaatsen we daarom mooie verhalen over de Vierdaagse.
Door: Jose Klappe
Mooi gebaar van de organisatie om, wanneer je het ene jaar uitgeloot bent, voor het volgende jaar de zekerheid van deelname te bieden. Het zou anders wel erg ontmoedigend zijn!
En eindelijk is het dan zover en ga je op pad, alle voorbereidingen zijn gedaan. Er is serieus getraind, je hebt zelfs het advies opgevolgd om onder alle weersomstandigheden te trainen. Dus ook in regen en snijdend koude wind, zoals die keer in het voorjaar langs de Dokkumer Ee! Je hebt alles nog eens nagekeken 'et voila', je bent er en je kunt naar de Wedren. Het aftellen tot het startschot op de eerste dag van die Vierdaagse Nijmegen is werkelijk indrukwekkend! Je schuifelt met de lange rij wachtenden mee tot je armbandje wordt gescand, en jawel hoor, je mag vertrekken. Daar ga je, met z'n honderden, nee duizenden, in colonne door Nijmegen. Steevast aangemoedigd door studenten die ter meerder eer en glorie van de wandelaars er vaak zelfs hun nachtrust voor hebben opgeofferd. Ze staan soms in de wonderlijkste uitmonsteringen langs de route.
De tocht gaat door schitterend versierde plaatsen in de omgeving, over een dijk waar maar geen eind aan komt, of door het bos. Onderweg is het van een hartverwarmende gezelligheid, het lijkt wel carnaval of de gekte rondom een Elfstedentocht. Er is muziek en allerlei eten en drinken dat je wordt aangeboden. Het komt ook wel eens voor dat medewandelaars datgene moeten doen wat je het liefst even op de wc zou willen doen. Of op een moment dat je er zeker van bent dat niemand je kan horen, of erger nog, kan ruiken! Maar ja, een wc is er over een paar kilometer pas… Het kan dan ineens gebeuren dat je om je heen kijkt en bij jezelf denkt: “Wie deed dit nou weer?”, maar geen antwoord hoort. Iedereen loopt door en kijkt alsof ze van de prins geen kwaad weten. Best fijn trouwens dat er onderweg ook nogal eens een dweilorkestje staat te spelen.
En dan gebeurt het. Je bent al weer even onderweg en het wordt weer tijd voor een boterham. Je haalt hem uit je rugzak tevoorschijn en neemt er een fijne hap van. Ergens met een half oor luister je naar een paar mannen die opgewonden wat opmerkingen maken en je meent het woord 'scheet' te verstaan. Dan word je gepasseerd door een man die je opgetogen en luidruchtig meedeelt: 'Ik ben verlost!" Dan stik je toch bijna in je boterham!
