Leeuwarden, en daarmee de finish van het Elfstedenpad, komt nu echt in zicht voor Marleen en Nori. Tijdens etappe 14 liepen ze onder meer naar het wereldberoemde Elfstedentocht-bruggetje van Barthlehiem.
Marleen Veenstra loopt samen met haar hondje Nori het Elfstedenpad. Marleen redde Nori zes jaar geleden bij een slager in Thailand door haar te adopteren. Met een eigen stempelkaart en rugzak wandelt het hondje door Friesland.
'Afgelopen vrijdag alweer etappe 14 gelopen. Iets aangepast naar onze eigen wensen, maar dat geeft alleen maar meer pret. We zijn gestart in Damwoude en vanaf daar met het ommetje ‘uitzicht op het bruggetje van Bartlehiem’ naar Oudkerk gelopen.
De dag begon al heel gezellig met een leuk echtpaar in de bus die ook het Elfstedenpad aan het lopen is. Alleen deze kanjers lopen de route in 15 dagen achter elkaar! Wij doen er 9 maanden over. Ontzettend leuk om enthousiaste medewandelaars te ontmoeten en ook best fijn om te horen dat ook zij in de weilanden bij Ferwert verkeerd zijn gelopen. Zijn we dus niet de enigen. We waren zo druk en leuk aan het kletsen, dat we voordat we er erg in hadden, al in Damwoude waren. Een mooie wandeling om en door Damwoude volgde met af en toe een kleine bui, maar de regenjas kon al snel uit. Wat was het heerlijk om weer aan de wandel te zijn! Door de warme dagen was dit al even geleden. Heerlijk om nu weer door het Friese land te ‘strunen’.
Vanaf Damwoude ging de route door het bos naar Rinsumageest. We kwamen weer langs leuke plekken met mooie vergezichten. Ook passeerden we twee wallabies. De route vanaf Rinsumageest op de open vlakte werd alleen wel erg winderig. We konden elkaar amper nog verstaan! We wandelden langs het Eeltjemeer en hebben veel verschillende grote groepen vogels gezien. Nori genoot vooral van de bermen met muizengeuren en de plassen water waar ze vrolijk doorheen stampte.
De wandeling verliep mooi vlot tot we bij een paaltje kwamen met ‘onze’ kleur bewegwijzering naar rechts met daarop vermeld ‘pad niet gemarkeerd’. Dit was nieuw voor ons! Maar ondertussen hebben we gelukkig geleerd om bij twijfel de tekst te lezen in onze routeboekjes. En daaruit bleek dat we inderdaad rechtsaf het bospad in moesten lopen. En zo liepen we het landhoed van De Klinze op. Mooie herinneringen hier op het landgoed aan de bruiloft van mijn zus. Leuk om hier nu zo langs te lopen. We liepen over bospaden, houten en betonnen bruggetjes en verlieten langs het weiland het landgoed weer. Nu verder naar Oudkerk waar vandaan we het ‘Ommetje naar brug Bartlehiem’ wilden maken.
In Oudkerk is één brug. Die wij nu net over moesten voor ons ommetje en die net open stond. Een zelfbedieningsbrug, dus dat was leuk om te zien. Kon Rommy even een praatje met de schipper maken die bij het bedieningspaneel stond terwijl zijn vrouw de boot langs de kades manoeuvreerde. Vanaf Oudkerk over de brug en daarna over de N361 liepen wij zo de weilanden in, langs leuke huizen, over bruggetjes en veerooster zo ‘immer gerade aus’ naar Bartlehiem. Met nog steeds tegenwind. In Bartlehiem aangekomen hoopte Rommy nog dat we ook echt over het bruggetje van Bartlehiem konden lopen, maar helaas; het was alleen ‘zicht op’. Maar wel een heel mooi zicht.
Door de televisiebeelden van de laatste Elfstedentochten is dit bruggetje wereldberoemd geworden. De toeschouwers die op dit bruggetje staan, zien de schaatsers twee keer passeren. Uniek dus! Eerst rijden de schaatsers vanuit Franeker bij Bartlehiem de Dokkummer Ee op richting het keerpunt in Dokkum. Na het stempelen in Dokkum moeten de rijders over dezelfde trekvaart terug naar Bartlehiem, om hiervandaan de laatste kilometers af te leggen naar de finish in Leeuwarden. En ook leuk: er was een bushalte in Bartlehiem! Als we hier nou eens de bus konden nemen, dan scheelde dat dezelfde route terug naar Oudkerk. (Note: het ommetje is niet echt een ommetje, maar meer een ‘heen & weer’. ) Het bleek een belbus te zijn en volgens het schema bij de bushalte zou er een bus over 30 minuten komen. Rommy bellen, wie niet waagt wie niet wint toch? Maar zo simpel was het toch weer niet...er bleek een minimale reserveringstijd te zijn van een uur. Over een uur kon er dus een bus komen. Maar de tijd die het over een uur zou zijn, stond helemaal niet bij de bushalte aangegeven! Daar stond toch echt dat er een bus over een half uur zou komen. Konden we die niet reserveren? Was vast niet erg druk zo op de vroege vrijdagmiddag. Nope. Onmogelijk. Of over een uur op een niet bij de bushalte aangegeven tijdstip of niet. Nou, dan niet! Over 35 minuten ging er een bus vanuit Oudkerk. Als we nu heeeeeeel snel terug zouden lopen, we hadden nu immers wind mee, en we Nori gingen beloven dat er op de volgende route nog veeeeeele leukere plassen en muizenholletjes zouden zijn, dan moest het kunnen lukken toch? En zo geschiedde. In een razend tempo zijn we terug gewandeld over dezelfde route als de heenweg, zijn we door Oudkerk gerend en hebben we de bus op 20 seconden na gehaald! In die 20 seconden konden we nog net onze mondkapjes om doen.
Tot volgende week in Oudkerk! Dan hopen we de laatste etappe te lopen op Nori haar adoptiedatum, en zoals we dat in Thailand noemen, haar ‘Gotcha Day’. We kijken er naar uit!'