Kenners over de Kennedymars: 5 tegelspreuken

Historicus, schrijver en wandelfanaat Mari Smits liep in zijn leven zo’n 70 keer een Kennedymars. De afgelopen dertig jaar voltooide hij één tot soms wel vijf marsen per jaar. In 1986 liep hij zijn eerste Kennedymars in Venray. Het jaar erop volgde Someren en daar wandelde hij meteen een record: 80 kilometer in 14 uur en 20 minuten. Het werd zijn favoriet: hij liep ‘m wel 19 keer. Mari is beheerder van de Facebookgroep Kennedy Walkers met ruim 1300 leden, zowel wandelaars als organisatoren van wandelevenementen op de lange afstand. In 2014 heeft hij deze opgestart met Alfred Kling en inmiddels beheert hij de groep samen met Mike Bertrand en Marijke Nijland. “Het is een plek waar wandelaars hun verhalen, foto’s en prestaties delen. Van medailles uit de jaren tachtig tot actuele Strava-gegevens en historische feitjes, alles komt voorbij.”

Mari: “Deze term is ontleend aan het marslied in Someren, waar het over de boxen schalt aan de start. ‘Kennu-die-mars’ gaat over kennen en kunnen: ‘Ben je ermee bekend?’ en ‘Kun je hem aan?’. Je hebt Kennedymarsen in alle soorten en maten. De meeste starten heel feestelijk. ‘You never walk alone’ wordt bijvoorbeeld afgespeeld en bij kleinere marsen is er soms een toespraakje van de marsleider. In Someren is het een waar dorpsfeest, met een heel ritueel voor de start. Ik weet nog goed, in 1987 zat deze mars aan zijn top van zijn populariteit. De eerste duizend starters stonden op het plein en de rest stond nog tot een kilometer verderop in de rij. Ook in bijvoorbeeld Sittard en Waalwijk is ‘hun’ Kennedymars een regionale belevenis. Mensen weten vaak niet eens dat je in meerdere plaatsen in Nederland kunt deelnemen!"

Mari: “Voor de meeste wandelaars is een Kennedymars een behoorlijke lange tocht. Ik kan niet zeggen wat zwaarder is: vier keer 50 kilometer tijdens de 4Daagse of 80 kilometer in een dag. Het is hoe dan ook een lichamelijke belasting die je ondergaat. Hoe verder je op de route bent, hoe moeilijker het wordt om na een pauze weer op gang te komen. Je krijgt last van stijfheid of verzuring en dat moet je weer loslopen. Dat duurt vaak wel een kilometer. Na een kilometer of 50, 60 komt geheid een dip. Mensen komen jou voorbijlopen die jij eerder voorbij bent gelopen… Je bent dus aan het vertragen. Vooral in de vroege ochtend moet je vaak door een dood punt heen. ‘Wat loop ik hier te doen?’, denk je dan. Het enige dat je dan kunt doen, is doorlopen tot de volgende rustpost, een stevige bak koffie en energie tot je nemen. Je loopt er wel doorheen!"

Mari: “Als eraan begint, moet je hem ook voltooien! Het komt bijna niet in je op om op te geven. Ik heb een keer tijdens de Z tot Z in Zeewolde (110 km) moeten opgeven. Het was toen erg warm en drukkend weer. Ik begon steeds meer achterop te raken en kon echt niet meer. Na 90 kilometer ben ik gestopt. Dat doe je echt niet zomaar. Ik ken mensen waar je dan even niets tegen moet zeggen. Zij rouwen in stilte. Ikzelf baalde er ook wel van, maar kan het vrij snel van me afzetten.

Mari: “Wat je hebt gehad ligt achter je, en wat er nog komt wordt steeds een beetje minder. Ik ben iemand die loopt van 0 tot 40 kilometer en daarna van 40 naar 0. Dat werkt als een psychologisch trucje. Zo kijk je niet tegen die berg van 80 kilometer op, maar hak je het in kleine stukjes zodat het te overzien is. De een denkt vooral aan het gelopen aantal kilometers en denkt: dit heb ik al achter me. Een ander telt het aantal kilometers alleen maar af, zodat je voor je gevoel steeds dichter bij het einde komt. Soms staan er borden langs de weg, maar die tellen juist op. Als je aftelt lijkt het korter.”

‘Starten is finishen’ (Peter Koopman)

‘Afzien is het mooiste wat er is, maar vooral achteraf’ (Sjors Hegger)

‘Wie was die Kennedy eigenlijk, met z'n k*tmars?’ (Danyell Onbehauen-Frigge)

‘Denk altijd aan de derde helft, als er een heerlijke trappist op mij staat te wachten’ (Chris Lauwen)