Saskia van den Brand liep, net als 44.701 andere wandelaars, de 103de Vierdaagse Nijmegen. Op Wandel.nl vertelt ze over haar belevenissen. Van bijzondere ontmoetingen tot onverbiddelijke scanapparaten en kippenvel op de Via Gladiola.
Saskia van den Brand is fanatiek wandelaar. Ze schrijft graag over haar belevenissen tijdens de vele wandeltochten die ze maakt.
Eindelijk. Na 365 dagen mogen we weer. Ik ben nog maar net onderweg of ik ontmoet Kees. Van oorsprong een Brabander, maar inmiddels een halve Zeeuw. Hij vertelt mij de geheime ingrediënten om de perfecte mosselen op tafel te zetten.
Dit jaar hoopt Kees voor de 25e keer de Vierdaagse uit te lopen. Ik voel me naast hem een groentje en durf bijna niet te zeggen dat dit pas mijn derde keer is. ‘Alle edities afgelegd met bloed, zweet en veel blaren’, aldus de chef-kok van beroep. Ik loop door en ontmoet deelnemers uit Duitsland, Groot-Brittannië en Noorwegen. Onderweg zit de stemming er al goed in. Ik zie jongens en meisjes van een jaar of zes met veel ontzag kijken naar die grote stoere politieagenten en militairen uit alle landen. Voor even sparen ze geen voetbalplaatjes van Ronaldo en Frenkie de Jong, maar plakplaatjes van de Canadese of Zweedse vlag. ‘Ik heb al vijf highfives gekregen en al plaatjes uit drie landen’, vertelt een jongetje tegen zijn vriendje aan de kant. In de hiërarchie van kinderen scoren deelnemers in uniform hoger, dan wij in onze zelf samengestelde wandeloutfit.
Aan het eind van iedere wandeldag kom ik Alice tegen. Zij is al ruim zeven jaar vrijwilliger in de functie van bureaulist. Iedere dag bliept zij duizenden lopers uit. Aan het eind van de dag ga ik altijd kijken bij de laatste binnenkomers. Het grootste applaus is niet voor degene die als eerste binnenkomt, maar voor hen die als laatste over de streep komen. Hangend en wurgend zie ik mannen en vrouwen steeds moeilijker lopen. Vanaf woensdag speelt er een man in Schots uniform op zijn doedelzak. Hij haalt een wandelaar op en neemt hen op sleeptouw. De muziek en aanmoedigingen aan de kant zorgen ervoor dat heel wat lopers net op tijd binnen zijn voor de volgende dag. Alleen ben je pas echt gefinisht als Alice je heeft gescand. Een aantal wandelaars komt puffend en steunend bij Alice, maar haar scanapparaat is onverbiddelijk. Geen bliepje. Te laat. Voor hen eindigt het avontuur.
De afgelopen dagen kom ik langs mooie dorpen, maar ieder jaar verheug ik mij het meest op Cuijk. Eerst loop je langs een lange partytent. De mensen staan ruim acht rijen dik te lachen en feest te vieren. Magisch is het oversteken van de Maas via de pontonbrug. Nijmegen is nu niet ver meer. We hebben het gered. Het euforische gevoel over het lopen van de laatste kilometers is onbeschrijflijk. Voor even zijn alle blaren, pijntjes en moeheid verdwenen. Een paar weken geleden kon in amper lopen en nu ontvang ik gladiolen van familie en vrienden. Met trots laat ik mij omhelzen en kussen. Op de Via Gladiola is het applaus oorverdovend. Het zorgt voor kippenvel op mijn armen. Iedere wandelaar voelt zich op deze laatste meters een held.