De 104de Vierdaagse Nijmegen mag dan in 2020 niet doorgaan, de herinneringen aan dit wandelevenement zijn gelukkig nog volop aanwezig. Op Wandel.nl plaatsen we daarom mooie verhalen over de Vierdaagse.
Wil je dit verhaal liever beluisteren dan lezen? Klik dan op deze link.
Door: Margriet Asselman
In het jaar dat ik vijftig jaar werd, had ik aangegeven dat ik wel een keer de Vierdaagse Nijmegen zou willen lopen, als bijzondere activiteit in mijn feestjaar. Mijn man Paul gaf aan om dan met mij mee te willen trainen en een keer mee te willen lopen, maar het daarbij te laten. Want ja, het is wel midden in je zomervakantie en je bent veel tijd kwijt met het trainen.
Zo was zijn beeld dat jaar, in 2007. Ik zei toen ook dat het maar voor een keer zou zijn. Niets bleek minder waar. Het beviel ons zo goed dat we ook het jaar daarna gingen, zelfs met een aantal vrienden die ook besmet werden met het wandelvirus. De Vierdaagse Nijmegen was ons jaarlijkse hoogtepunt. We vormden een wandelgroep van acht vrienden die het hele jaar maandelijks een weekend een stuk van een van de Lange-Afstand-Wandelpaden (LAW) van Nederland gingen lopen. In 2010 hadden we met onze vriendengroep in januari, februari en maart ons wandelweekend volbracht. Het laatste was echt een heel stuk tegen venijnige kou in en ook nog een stuk door de natuur waar je echt niemand tegenkwam. We zeiden nog tegen elkaar: “Er zal je hier maar iets ernstigs gebeuren, dan heb je weinig kans!”
Paul was dat weekend wat stiller dan anders en na afloop thuis gaf hij aan niet zo lekker te zijn. Hij was wat aan het hoesten en met tegenwind kwam hij moeilijker vooruit. Toen hij het weekend daarna ook nog moeite had met fietsen en minder energie had, besloot hij toch maar eens naar de huisarts te gaan. Na grondig lichamelijk onderzoek en op basis van Pauls verhaal stuurde de huisarts hem toch maar door naar de cardioloog. Ik ging met hem mee, zou toch wel niets zijn en dan konden we daarna nog wat boodschappen doen. Nou mooi niet, de cardioloog bekeek zijn ECG en bloedonderzoek en sprak de memorabele worden: ‘We gaan nu maar een bedje voor u regelen, u moet blijven en u mag zelfs niet meer naar huis om spullen te halen.’
We stonden perplex, zo’n gezonde en sportieve man, hoe kan dit nou? Vervolgonderzoeken volgden en toen bleek dat zijn kransslagaders vernauwd waren en hij drie bypasses nodig had. Een grote hartoperatie stond hem te wachten. Daar ging onze Vierdaagse voor dat jaar. Paul zei dat ik moest blijven trainen en samen met onze vrienden Henk en Wilma gewoon aan de start moest verschijnen.
In april werd Paul succesvol geopereerd en daarna pakte hij zijn eigen trainingsschema weer op. Ik ging de deur uit en liep dertig kilometer, hij ging de deur uit en liep een rondje van vijf minuten. Ik lekker gelopen en een beetje moe, hij bekaf en toch nog wel pijn. Zo regen de weken zich aaneen en onze conditie verbeterde naar ieder zijn eigen doel. Gelukkig knapte Paul al goed op en toen we in juli richting Nijmegen gingen, kon hij zelfs al weer een stuk fietsen. Daarom had hij toegezegd om ons vier dagen langs te route te komen opzoeken en voor catering te zorgen. Top!
Het was zover: dinsdagmorgen vroeg de start van de veertig kilometer en wie stond er naast me? Paul. Hij had zich al ingeschreven voordat zijn hartproblemen bekend waren en wilde graag meelopen tot aan de Waalbrug.
Ik had kippenvel dat ik daar met Paul liep. Toen hij afzwaaide, stroomden de tranen mij over de wangen. Wat ging ik zijn steun en gezelligheid missen! Henk en Wilma pakten mij bij de arm en zeiden: ‘Maar wij gaan ervoor!”
Zoals beloofd, stond Paul iedere dag ergens langs de route. Het was iedere keer weer een emotioneel moment om hem daar zo te zien staan. Op de laatste dag, met het zicht op de Via Gladiola, stond hij daar ineens zonder fiets en zo liepen we toch nog gezamenlijk het laatste stuk. Het klappen en zingen langs de kant is altijd geweldig, alsof iedereen er voor jou staat. Maar in mijn beleving was al het applaus alleen voor Paul dat jaar. Toen we de laatste draai maakten voorbij de eretribune richting Wedren hielden we het allebei niet meer droog. Wat een geluk dat we hier nu toch nog samen mochten lopen, het had allemaal anders kunnen aflopen… Hand in hand kwamen we over de finish, met natuurlijk gladiolen in onze armen. Ik heb mijn gladiolen dat jaar allemaal aan Paul gegeven. Ook al haalde hij zijn Vierdaagsekruisje dat jaar niet, hij leverde zijn grootste en mooiste topprestatie ooit!
