Boswachter Eddie Wolfswinkel loopt de komende maanden een wandeltocht van Sicilië naar Nederland om geld op te halen voor kinderen met de ziekte van Lyme. Op Wandel.nl lees je over zijn ervaringen onderweg. In dit eerste deel ervaart Eddie de Siciliaanse gastvrijheid.
Door: Eddie Wolfswinkel
Men zegt weleens dat als je alleen reist, je veel nieuwe mensen ontmoet. Dat wilde ik best geloven, maar dat je bijna élke dag mensen ontmoet, dat had ik niet verwacht.
Mijn reis start vanuit de stad Messina richting de Etna. Het plan is om zo veel mogelijk bergtoppen te pakken. Na twee dagen en paar bergtoppen verder, slaat het weer in de namiddag om. Het beoogde dorp ligt een aantal kilometer verder op me te wachten. Het wordt guur in de bergen, de zon verdwijnt achter de wolken en de wind steekt op. Ik loop de bergtop af, 300 meter naar beneden. Daar kom ik een erf met enkel een schuurtje tegen. Dit is van een herdersechtpaar. Omdat het weer in een keer is ongeslagen, vraag ik met handen en voeten (mijn Italiaans beperkt zich tot een paar woordjes) of het mogelijk is om bij hun de nacht door te brengen. Dit is geen probleem, integendeel. Na een korte kennismaking verschijnt een maaltijd en de wijn al snel op tafel. In de hoek van de schuur wordt een kampvuur gemaakt, waarna het echtpaar zelf naar huis gaat.
Daar lig je dan in een andermans schuur, samen met paar katten en honden, onder de hangende uien en tomaten. Wat is dat prachtig als de wind middenin de nacht door de bergen raast. Van slapen komt het niet. Maar wakker liggend bij het smeulende vuur weet je dat het avontuur is begonnen. Deze nacht was gewoon luxe.
Dat het weer om kan slaan dat weet je als boswachter maar al te goed en zeker in de bergen. Maar soms kan het je toch overvallen.
Een paar dagen later schijnt de zon mij weer een groot gedeelte van de ochtend tegemoet. Wederom sta ik boven in de bergen met mijn aluminium wandelstokken, als het binnen een half uur helemaal dicht trekt en de bliksem aan alle kanten inslaat. Eén ding weet je dan wel, zo snel mogelijk naar beneden en de wandelstokken maar even laten staan. Eenmaal beneden kan dan toch de zon weer schijnen. Een familie die mij drijfnat de berg af ziet komen, nodigt mij meteen uit om te blijven eten. En ja hoor, daar komt niet alleen de wijn, maar komen ook allerlei lekkernijen op tafel. Dit noem ik nou echte Siciliaanse gezelligheid. Ik ben heel benieuwd of de rest van Italië ook zo gastvrij is.
Eddie Wolfswinkel (27) wandelt van Sicilië naar Nederland (zo’, mede om daarmee geld op te halen om kinderen met de ziekte van Lyme te helpen. Zijn tocht is te volgen via Polarsteps. Doneren kan via deze site of via deze link.