In een gebied met aardappelvelden kun je niet zo snel verdwalen. Toch maakten Marleen en Nori tijdens etappe 11, tussen Sint Annaparochie en Ferwert, wat extra kilometers. Het maakte hun etappe gelukkig niet minder mooi.
Marleen Veenstra loopt samen met haar hondje Nori het Elfstedenpad. Marleen redde Nori zes jaar geleden bij een slager in Thailand door haar te adopteren. Met een eigen stempelkaart en rugzak wandelt het hondje de komende maanden door Friesland.
'Zondagochtend zijn we vroeg van start gegaan omdat het warm zou worden en er veel kans op neerslag was. Was die neerslag maar gekomen, want na de paar druppels in Sint Annaparochie hebben we geen regen meer gehad. Met als resultaat dat het best wel een drukkende warmte was en dat is niet echt fijn wandelweer. Maar dat mocht de pret niet drukken. Om half acht zijn we gestart in Sint Annaparochie, waar we de route hebben opgepakt bij de kerk. Opvallend waren alle ballonnen die we tegen kwamen langs een gedeelte van onze route. Ballonnen met kaartjes eraan met spreuken om over na te denken. Deze nadenk-ballonnen kwamen van #deburen. Leuk en origineel!
Sint Annaparochie liepen we al vrij snel uit en het was overal even stil en rustig. Wat een heerlijke morgen. En het mooie aan wandelen is dat je ook zo veel ziet. Hommels druk in de weer en slakken die zich te goed deden aan de margrieten in de berm. Haviken die aan het jagen waren en een moedereend die met haar jongen voor ons het pad over stak. Prachtig!
Bij Oude Leije kwamen we langs een sluis het dorpje binnenwandelen. We waren zo druk in de weer met de leuke huisjes die we passeerden dat we bijna het beeld ‘De Elfstedenrijdster’ misten. Het beeld wordt ook wel ‘us Klazien’ genoemd, vernoemd naar de eerste vrouw die finishte in 1997. Via de jachthaven liepen we Oude Leije weer uit. We wandelden door Hallumer Hoek langs de weg richting Ferwert. We misten bijna onze afslag naar links, wat een kleine voorbode bleek te zijn voor later.....
De weg die we nu inliepen ging richting de Zeedijk. In de verte zagen we een enorm gebouw bij de dijk en we besloten daar naar toe te lopen in plaats van rechtsaf te slaan richting de windmolens. We wilden toch even een kijkje nemen bij dit futuristisch ogende gebouw, wat gemaal De Heining bleek te zijn. De Heining is een gemaal dat het water loost op de Waddenzee en heeft een vispassage voor trekvissen. De grootste visvriendelijke vijzelpomp in Nederland! Als je in de buurt bent, zeker een bezoekje waard. Achter de dijk ligt het mooie buitendijkse natuurgebied De Noorderleeg. Best indrukwekkend en een mooi fotomoment voor een meneer die de Elfstedentocht fietste in plaats van de Alpes d’Huez. Hij verzamelde in zijn Alpes d’Huez-fietspak foto’s van onderweg op unieke plekken, om te delen met zijn oorspronkelijke fietsteam. Dat kon hier door ons mooi geregeld worden. Smile!!
We besloten een stuk langs de Zeedijk te lopen en de volgende afslag rechts te nemen terug richting de windmolens en de officiële wandelroute. Een mooie route tussen de gewassen door. Ondertussen werd het weer aardig benauwd, wat de wandeltocht voor Nori best zwaar maakte.
Gelukkig droeg ze haar rugzakje niet en hebben we haar regelmatig afgekoeld met water. Ondertussen kwam Ferwert ook al in de buurt, dus met een klein uurtje lopen dachten we er wel te zijn. Maar toen ging het mis met ons richtingsgevoel.
De weg kwijt raken in Sloten is al knap, laat staan tussen de gewassen vlak voor Ferwert. Maar geloof mij, het kan echt! Bij deze beloof ik mijn boekje bij de komende etappes NIET meer in mijn tas te laten zitten. Wandelmaatje Rommy zei nog: het is wel weer eens tijd voor een bordje. Maar die zagen we niet. Door het hoge gras, bleek later. En omdat we allebei ‘alsmaar rechtdoor’ op ons netvlies hadden van onze korte blikken op de kaart in onze boekjes, liepen we dus ook rechtdoor bij het oversteken van de betonweg die we passeerden.
Aan de linker kant van de sloot en niet aan de rechterzijde zoals in het boekje staat op blz 113: “U volgt de sloot 2,5 km en passeert acht windmolens. Asfaltweg (Iepmaloane) oversteken en nu de andere zijde van de sloot volgen.” Oei....
Toen we niet verder rechtdoor konden door een sloot, ging er nog geen lichtje branden en volgden we ‘het pad’ links af. Toen ook dat stopte bij een sloot, gingen we maar weer links af....zo liepen we rondom een veld met aardappelen en liepen we op een volgend veld af .....Dit klopte van alle kanten niet. Letterlijk en figuurlijk. Dan maar weer links af en over een slootje terug naar ons startpunt bij het oversteken van de weg. En vanaf die kant zagen we het paaltje wel. Met onze kleurtjes rood-geel erop. En toen viel het kwartje dat we aan de verkeerde kant van de sloot het pad hadden genomen. We waren nog zo aan het pochen geweest dat we het deze route zo goed deden, dat kunnen we met deze actie natuurlijk nooit meer goed maken! Verdwalen in de aardappelvelden van Ferwert, het is een kunst!
Daarna zijn we zonder gekke acties in het leuke Ferwert aangekomen. Het was een wandeldag van extra kilometers, benauwd weer, een mooie rustige route en van de bloemetjes en de bijtjes. We hebben weer genoten!