Als een lange rups trokken de tienduizenden Vierdaagse-deelnemers afgelopen juli op 'de dag van Groesbeek' over de Zevenheuvelenweg. Eén van die wandelaars was Saskia van den Brand. Op Wandel.nl vertelt ze hoe zwaar 'de bergetappe' is.
Saskia van den Brand is fanatiek wandelaar. Ze schrijft graag over haar belevenissen tijdens de vele wandeltochten die ze maakt.
Na de dag van Elst en roze woensdag, met plaatsen als Wijchen en Weurt, staat nu de derde dag op het programma. De 'dag van Groesbeek'. De mooiste, maar ook de zwaarste wandeldag. Je kent vast weleens het gevoel dat je zwaar hebt getraind. Het zuur spat uit je benen bij traplopen of bij het hurken als je naar het toilet moet. Je lichaam schreeuwt om rust, maar bij de Vierdaagse is dat geen optie. De eerste dagen was ik nog fris en fruitig, maar vandaag ben ik net een oud omaatje. Alles voelt een klein beetje stijver en zeker op de eerste wandelmeters. Na een hoeveel-blaren-heb-jij-gesprek en een ontbijt van kwark, bananen en muesli fiets ik samen met mijn wandelmaten naar de Wedren.
Voordat het vuurwerkspektakel op de Zevenheuvelenweg losbarst, maken we eerst een uitstapje naar de provincie Limburg. We wandelen door Mook en Milsbeek. Normaal gesproken zou ik even stoppen om foto’s te maken van de Maas, maar het toetje moet nog komen. In de verte zien we de beroemde Zevenheuvelenweg al liggen. De militairen die naast mij lopen, maken zich klaar om een laatste groet te brengen aan Canadese landgenoten die zijn gesneuveld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Terwijl ik mij geestelijk voorbereid op de lastigste wandelmeters van de derde etappe.
Normaal gesproken vind ik dat Nederland geen bergen heeft, maar als je al 110 kilometer gelopen hebt, dan zijn de vier heuvels (de Zevenheuvelenweg heeft maar vier bergen) een echte kuitenbijter. Je spieren zijn helemaal van slag, want na duizenden stappen op vlakke ondergrond, lopen we opeens omhoog. Om mij heen zie ik pijnlijke grimassen bij medewandelaars. De hele berm staat vol campers. Toeschouwers komen hier de dag van te voren al naartoe om het beste plekje te bemachtigen. Het publiek klapt net wat harder en moedigt fanatieker aan dan op andere dagen. Dit heb ik even nodig, want mijn voeten doen zeer en staan in vuur en vlam. Door de vele toeschouwers, zijn de eerste heuvels met een vloek en een zucht voorbij. Mijn watervoorraad is bijna op. Gelukkig. Ik zie de banner van de KWBN Rustpost. Het eerste wat ik doe, is mijn schoenen uit en genieten van mijn welverdiende pasta. Het zwaarste gedeelte van vandaag is achter de rug. Nog maar een paar kilometer en we kunnen ons klaarmaken voor de Via Gladiola.